Osteopathie

Osteopathie is een manuele behandelingstherapie, waarbij de mens in zijn totaliteit wordt benaderd. De therapie is gebaseerd op de filosofie dat klachten ontstaan uit storingen in de beweeglijkheid van weefsels in het lichaam (wervels, gewrichten, spieren, organen, fascia).
Een verminderde beweeglijkheid van deze weefsels veroorzaakt een verstoorde doorbloeding en/of zenuwgeleiding in deze weefsels. Zo geraakt het lichaam uit evenwicht wat kan leiden tot allerlei klachten en ziektes, zelfs op andere plaatsen in het lichaam.
Aan de hand van het opsporen en behandelen van bewegingsverliezen in het lichaam, wordt het zelfgenezend vermogen van de patiënt gestimuleerd en kan het lichaam zichzelf verder herstellen.
 
Een osteopathische benadering is gebaseerd op een goed besef van de grondbeginselen van eenheid van lichaam en geest, van de zelfregulering van het menselijk lichaam en van het wederzijds verband tussen structuur en functie. 

Kenmerken osteopathie:

  • een specifieke klinische praktijk die voornamelijk gericht is op het gebruik van de handen met een diagnostisch en therapeutisch doel;
  • de sterke verwevenheid van structuur en functie van de patiënt/zorgconsument met daaraan gekoppeld de grote waarde die er gehecht wordt aan het bewegingsstelsel;
  • het op de voorgrond plaatsen van de patiënt/zorgconsument en niet van de ziekte (patient-centered en niet disease-centered);
  • het grote belang van het herstel van functie;
  • een groot vertrouwen in de eigen mogelijkheden van het lichaam om zichzelf te genezen;
  • het op het voorplan stellen van de gezondheid en de eigen verantwoordelijkheid van de patiënt/zorgconsument hierin.
Gespecialiseerde therapeuten:​